Człowiek to istota bardzo złożona i decyzja o ponownym katowaniu się dzień po zakończeniu 7 dniowej męczarni (Transcarpatii 2005) musi dziwić. Tym bardziej, że zaliczona gleba na ostatnim etapie (na ostatnim zjeździe) sprawiła, że siedzenie w samochodzie bardzo bolało, a mimo tego taka deklaracja. Poniżej znajduje się ogólny zapis moich przeżyć, który w żadnym stopniu - nawet najmniejszym - nie oddają tego co się działo ze mną w sierpniu 2006 r.

AnnS
...gdzieś w połowie maja

Jak tylko zobaczyłam informację na stronie o Mazovii 24h, postanowiłam, że muszę wziąć w tym udział. Chciałam wreszcie sprawdzić po ilu km nie będę już mogła patrzeć na rower, bo dotychczas po każdym maratonie czułam niedosyt. Od razu na myśl przyszło mi, żeby pojechać razem z Trzmielem w mixie, więc pozostało mi tylko go namówić do wspólnego startu. Długo to nie trwało, jednak obawialiśmy się, aby nie powtórzyła się historia z Piaseczna, kiedy to potworny ból pleców nie pozwolił Trzmielowi się dalej ścigać. Odwlekaliśmy decyzję o starcie dość długo. Po maratonie w Żyrardowie niestety historia się powtórzyła :( Wtedy to zdecydowałam, że pojadę w solo.

Ruszyliśmy spod atlasu o zachodzie słońca w składzie 11-osobowym, czyli: Zapał, Bronka, Pani Zapałowska, Trzmiel, AnnS, Darek, Krasnal, Mirek, Gary, PoWeReK i Robert - nowopoznany rowerzysta z Mrozów. Kierując się przez Żelków i jakieś bliżej niezidentyfikowane szutrowe (a raczej kopnopiaszczyste) drogi dotarliśmy do Chlewisk. Tam rozdzieliliśmy się i część ekipy wróciła do Siedlec. Ja też miałam wtedy wrócić ze względu na przeziębienie i nienajlepsze samopoczucie tego dnia, ale cykloza okazała się być silniejsza. Podratowana przez Trzmiela zapasami żywności (bo pisząc się na max 40 km to nie zabralam nic oprócz bidonu wody), ruszyłam w dalszą drogę.

Rajdowy prolog - 28 kwietnia 2006 r.

Trasa autokarowa: Siedlce - Warszawa - Mława - Elbląg - Gdańsk - Kartuzy

Wczesnym popołudniem coraz liczniejsza grupa rajdowiczów zaczęła zbierać się na placu przy kaplicy. Zaraz też przybył autokar oraz samochody bagażowe. Podczas pakowania bagaży, czy też załadunku rowerów nie widać było nadmiernego pośpiechu. Wszystko odbywało się naturalnie i stopniowo. Ksiądz tymczasem dopełniał ostatnich formalności związanych z ubezpieczeniem grupy. W końcu byliśmy gotowi do drogi. Siedlce żegnały nas dobrą, słoneczną pogodą.

W końcu nadszedł ten dzień. Po rocznej przerwie znów miałem stanąć na starcie mimo, że za każdym razem, gdy już tam stałem, zastanawiałem się po co ;) Jak zwykle z poślizgiem opuściliśmy Siedlce. Ruszyliśmy w drogę z zamiarem zabrania z Warszawy jednego piechura i jednego "mieszańca". Szyki nam pokrzyżowała awaria samochodu już w Mińsku Mazowieckim. Nie będę się rozwodził nad straconym czasem (i pieniędzmi) - dość powiedzieć, że w Bożympolu zjawiliśmy się przed godziną 23, czyli już dawno po starcie trasy pieszej. Rozpakowanie busa i przygotowanie siebie oraz rowerów zajęło nam trochę czasu, tak więc dopiero po północy dane nam było klapnąć na twardej podłodze sali gimnastycznej i rozkoszować się tymi kilkoma godzinami snu, które nam pozostały...